Nieuws van Kumbi 2014.3
Sines, 25/5/14
Lieve allemaal,
Oesje, is het alweer twee weken geleden dat ik jullie schreef? In ieder geval waren Maarten en Griet goed aangekomen aan boord van Kumbi die ze alras als hun tweede thuis beschouwden. Na een afscheidsdineetje met Fred (Rieke was naar België voor haar mama’s verjaardag) zijn we ‘s anderendaags vertrokken voor de eerste inslingertrip naar Estepona, weer een beetje dichter naar Gibraltar toe. Er stond weinig wind, het was wat bewolkt ook, maar ‘s avonds lagen we dus in de laatste Middellandse Zee haven.
De volgende dag stond er een flinke wind die ons normaliter naar Ceuta had moeten voeren (een Spaanse enclave op Noordafrikaanse bodem) maar halverwege beslisten we toch maar om rechtstreeks Gibraltar aan te doen dat we iets na 16u00 bereikten en we legden aan in Ocean Village vlak naast de startbaan van de -gelukkig- kleine luchthaven. Dank zij de grote achterop inkomende golven die dag was er een fles white spirit leeggelopen in de bakskist en dat gaf een misselijk makend geurtje. Alles uitkuisen en de ganse nacht verluchten.
Het heerlijke, door Griet bereid avondmaal deed ons de bekommernissen van die dag vlug vergeten. We verbleven een dagje op “the Rock” en beklommen de helling tot we oog in oog kwamen met de beroemde aapjes die al eeuwenlang die rots bezetten, de enigen die in Europa vrij rondlopen. (hoewel er meer zijn op ons continent maar dan van een meer menselijke soort…)
En alweer gooiden we hier los, erg vroeg in de morgen om te proberen in één trek Cádiz te bereiken. Na een paar uurtjes op motor verdergezeild onder genua die maar voor de helft was uitgerold want oh la la, windstoten van 7 tot 8 bft en een holle zee met keihoge golven en brekers, zo had ik ze nog nooit gezien. Tja, wel een straffe noodzakelijke oostenwind om de Straat van Gibraltar achter je te krijgen maar het ging toch ferm hard. Na verloop van tijd werden de golven langer en iets gelijkmatiger maar ‘t was toch zeilpakkenweer. Het voorzeil werd tot een derde geminderd.
Na een tocht van 13 uren en 72 NM verder bereikten we het mooie Cádiz. Opluchting alom, een weerom lekkere avondmaaltijd en doodmoe maar tevreden te kooi. De kinderen bezochten de stad, ik gaf Kumbi een flinke beurt zodanig dat we de volgende dag weer verder konden. Weerom vroeg vertrokken (06.15) naar ons volgende doel: Vila Real de Santo Antonio – Portugal. De weergoden waren ons deze keer gunstig gezind, een mooi zeilweertje, lekker zonnetje, in de namiddag moest “Rogerke” echter weer opdraven wilden we vóór donker ons doel bereiken. Tegen 18u30 draaide we de rivier Guadiana op die de grens vormt tussen Portugal en Spanje en legden aan in onze eerste Portugese haven.
Dat vierden we met een etentje in het sympathieke stadje waar feeststemming heerste ivm één of andere gunstig uitgevallen voetbalwedstrijd.
En voorts maar weer de volgende dag, go west. Maar oh wee, westenwind, dus werd het hele traject weer op motor gedaan. We wilden dolgraag Vilamoura bereiken maar moesten noodgedwongen binnenlopen in Faro. Dit stadje heeft weliswaar geen haven voor zeiljachten als de Kumbi dus we gooiden simpelweg het anker uit, eens de lagune binnen die door een flinke duinenrij werd beschut voor de dreigende oceaangolven. Hoewel nog erg winderig die nacht, stonden we ‘s anderendaags op in alle rust en kalmte, heerlijk.
Ankerop dus maar en voor de voorlopig laatste trip vaarden we tot in Portimão, alweer op motor wegens tegenwind en kwamen we er tegen vieren aan. Hier stopte het avontuur voor Maarten en Griet. We genoten nog van een dagje rust, een bezoekje aan Dannie en Lou die al jaren op hun prachtig gelegen Quinta in het binnenland verblijven en ons met hun gastvrijheid verwarmden en een zalig etentje in het strandrestootje als afsluiter.
En donderdag 22/5 huurden we een autootje waarmee we naar Faro reden alwaar ze het vliegtuig naar huis namen, dezelfde notabene waarmee Lieven naar hier kwam.
Kumbi is al flink opgeschoten. Hopelijk blijft het lot ons gunstig gezind en kan ik jullie dra weer vertellen van nieuwe avonturen langs de Portugese kust.
Intussen, zoals gewoonlijk, bij leven en welzijn en op hoop van zegen, heel veel liefs voor allemaal,
